Pełny podgląd zapiski o zdarzeniu dotyczącym pełnionych funkcji/urzędów/ról

Fragment zapiski 1 , Numer strony/karty w źródle: 559

Piskorski Sebastian Jan (1636–1707), profesor prawa i rektor Akad. Krak., kaznodzieja, pisarz. Ur. w Skawinie koło Krakowa jako syn Marcina; -- Studia odbył w Uniw. Krak. i w październiku 1660 otrzymał stopień bakałarza sztuk wyzwolonych. W dedykacji do wydanego z tej okazji utworu okolicznościowego Virens Laureatus (Kr. 1660) nazwał współrodaka ze Skawiny, profesora Wojciecha Łańcuckiego, swym patronem i dobrodziejem, a w r. n. powitał obranie Łańcuckiego na rektora panegirykiem Auspicium… in rectorem renuntiatione (Kr.). Po uzyskaniu w kwietniu 1664 tytułu magistra jeszcze t. r. został profesorem poetyki, następnie retoryki w Szkołach Nowodworskich. Zwrócił tu na siebie uwagę jako autor i reżyser przedstawień szkolnych o treści religijnej i historycznej, z których największe uznanie zdobyło widowisko przygotowane na uroczystość koronacji Michała Korybuta Wiśniowieckiego Eleutheria Polonis semper celebrata (Kr. 1669), --. W tym czasie drukował głównie panegiryki, m. in. na cześć bpa sufragana krakowskiego Mikołaja Oborskiego, nowo powołanego bpa poznańskiego Stefana Wierzbowskiego oraz kaszt. kamienieckiego Franciszka Szembeka, jako fundatora kościoła Św. Kazimierza przy klasztorze Reformatów w Krakowie. Przez dwanaście lat P. był nauczycielem prywatnym przynajmniej trzech synów Szembeka: Stanisława, późniejszego arcbpa gnieźnieńskiego, Przecława i Aleksandra. Powołany 9 VII 1668 do Kolegium Mniejszego, przedstawił w październiku t. r. dysertację filozoficzną Quaestio physica de generatione substantiali (Kr. 1668) i od półr. letn. 1669 objął wykłady na Wydziale Filozoficznym. Wiosną 1671 wyjechał do Włoch; zatrzymał się w Padwie, gdzie 23 V t. r. immatrykulował się na tamtejszym uniwersytecie, a następnie studiował prawo w rzymskiej Sapienzy (studia prawnicze rozpoczął zapewne jeszcze w Akad. Krak.) i tutaj uzyskał 29 I 1672 tytuł doktora obojga praw. -- Zaraz po powrocie do Krakowa podjął starania o uzyskanie miejsca w Kolegium Prawniczym, w związku z czym 19 IX t. r. przedstawił rozprawę z prawa kryminalnego Quaestio juridica de foro et poenis saecularium in criminibus mixti fori (Kr.). Oddelegowany przez władze uniwersyteckie do Poznania, od 12 XI 1672 do 3 XI 1675 pełnił obowiązki dyrektora i zarazem profesora prawa Akad. Lubrańskiego. W kwietniu 1676 P. przyjął z rąk bpa M. Oborskiego święcenia kapłańskie i w t. r. objął stanowisko kaznodziei i spowiednika krakowskich klarysek przy kościele Św. Andrzeja. -- Powołany -- na nauczyciela domowego synów hetmana polnego lit. Michała Kazimierza Radziwiłła: Karola i Jerzego, a następnie również ich kuzyna królewicza Jakuba Sobieskiego, -- Jak się wydaje, przebywał w tym czasie przede wszystkim w rezydencji Sobieskich w Jaworowie (m. in. w r. 1682), -- Powołany przez bpa Oborskiego na asesora sądu konsystorskiego, -- jesienią 1683 powrócił do pracy w Uniw. Krak., gdzie 12 X t. r. uzyskał nostryfikację rzymskiego doktoratu prawa, wchodząc jako profesor do Kolegium Prawniczego z wykładami prawa cywilnego i kościelnego. Dn. 6 XI 1683 (już jako prepozyt Kolegium Prawniczego, a zarazem archidiakon kolegiaty Wszystkich Świętych w Krakowie i kanonik wieluński) przedstawił -- dysertację Quaestio juridica de successione legitima (Kr. 1683), -- wygłosił wtedy orację na cześć Jakuba Sobieskiego, -- Ceniony mówca, zwłaszcza upamiętniał wydarzenia rodzinne Szembeków, m. in. na uroczystość prymicji Michała Szembeka i wstąpienia do zakonu jego siostry Teresy wydrukował utrzymane w tonie panegirycznym kazanie Wesołe uraczenie Chrystusa (Kr. 1686). -- przetłumaczył w tym czasie z łaciny na język polski kilkusetstronicowe dzieło

Fragment zapiski 2 , Numer strony/karty w źródle: 560

„Żywoty Ojców abo Dzieie i duchowne powieści Starców Zakonnych, Pustelników Wschodnich” przypisywane św. Hieronimowi. Przekład, -- ukazał się -- w Krakowie w r. 1688. Instalowany z prezenty Uniwersytetu 2 VIII 1686 na proboszcza luborzyckiego, w dwa lata później otrzymał z polecenia Szembeków parafię w Zembocinie (dekanat miechowski), -- W r. 1690 ukończył również budowę eremu błogosławionej Salomei w Grodzisku --, a jego program ikonologiczny przedstawił w łacińsko-polskim dziełku Flores vitae B. Salomeae (Kr. 1691), --. Książeczka, uzupełniona zwięzłym przewodnikiem po eremie Flosculi Sacrae Eremi, doczekała się wznowienia w l. 1734 i 1735. Od 24 X 1692 kanonik katedralny krakowski, -- P. wybrany został 1 XII t. r. przez ogólne zgromadzenie uniwersyteckie na dyrektora budowy nowo stawianego kościoła uniwersyteckiego Św. Anny. -- P., sześciokrotny rektor Uniwersytetu (1693/4, 1694, 1694/5, 1698, 1698/9, 1699), wydał w r. 1695 (Kr.) obszerną ustawę dla szkół parafialnych, podlegających jurysdykcji uniwersyteckiej, Leges scholis ecclesiarum jurisdictioni rectorali… subiectis --. W l. 1695–1700 był prowizorem Szkół Nowodworskich, od r. 1692 podkanclerzym Wydziału Prawa, a następnie (od r. 1700) wszystkich czterech wydziałów. Prawdopodobnie z racji sprawowania tego urzędu zainicjował wśród nowo promowanych doktorów filozofii podjęcie i opracowanie oracji poświęconych uczczeniu patronów polskich, pt. „Pantheon” (Kr. 1696), a w dwa lata później zaproponował do opracowania temat kultu cudownych obrazów Matki Boskiej (druk.: Sacratissima Virginis Dei Matris Reginae Poloniae Maiestas in iconibus… observata, Kr. 1698). -- Ok. r. 1700 otrzymał P. probostwo w Przemykowie. W tym okresie, poza nekrologami na śmierć Katarzyny z Sobieskich Radziwiłłowej oraz bpa krakowskiego Jana Małachowskiego, wydał obszerny zbiór własnych kazań: Kazania na dni Pańskie (Kr. 1706 --). -- Cały księgozbiór, kopersztychy oraz kilka obrazów ze swej bogatej kolekcji przeznaczył dla Kolegium Prawniczego, z zastrzeżeniem udostępnienia ksiąg z zakresu humaniorów i filozofii stypendystom pochodzącym ze Skawiny. Nadto ustanowił osobny fundusz jako borkarnę dla studentów pochodzących ze Skawiny. Zmarł P. 17 VIII 1707 w Krakowie i pochowany został w podziemiach kościoła Św. Anny. --