Note fragment 1 ,
Page/tab number in the source: 206
Łańcucki Wojciech (ok. 1610–1686), prawnik, profesor i rektor Akad. Krak. Ur. w Skawinie, prawdopodobnie w rodzinie mieszczańskiej, syn Stanisława. Na studia w Uniw. Krak. wpisał się w półr. letn. 1626, ale bakalaureat filozofii uzyskał dopiero w r. 1633, magisterium sztuk wyzwolonych w r. 1636. Przyjąwszy święcenia kapłańskie ok. r. 1638 został wysłany do Kolegium Lubrańskiego w Poznaniu; wkrótce po przyjęciu do Kolegium Mniejszego (1641) na wezwanie prymasa M. Łubieńskiego objął stanowisko prefekta Seminarium Duchownego w Gnieźnie, gdzie przez pewien czas był również nauczycielem prywatnym W. Szołdrskiego. Dopiero jesienią 1646, zagrożony pozbawieniem członkostwa Kolegium Większego (do którego wszedł 20 III), powrócił do Krakowa i podjął wykłady na Wydziale Filozoficznym jako «professor regius», obowiązki dziekana Wydziału piastował w r. 1648. Rozpocząwszy widać wcześniej studia prawnicze, po trzech latach (w r. 1651) przeniósł się do Kolegium Jurystów po przedstawieniu tezy inkorporacyjnej pt. Questio de emphiteuticae rei alienatione. Wybrany w t. r. prepozytem domu (urząd ten pełnił jeszcze kilkakrotnie, m. in. w l. 1653, 1656, 1659, 1668), objął na Wydziale Prawa katedrę «novorum iurium». -- 28 IX 1651 wyjechał ponownie do Poznania, tym razem jako rektor Akademii Lubrańskiego; do zajęć uniwersyteckich wrócił wszakże, jak się zdaje, przed zwyczajową 3-letnią kadencją, bowiem w r. 1652 ogłosił w Krakowie kolejną dysertację Questio iuridica de iure immunitatis ecclesiasticae. W tym czasie posiadał już kanonię Św. Anny i Św. Mikołaja za Zamku, z czasem otrzymał kanonię w kolegiacie Wszystkich Świętych (1653), probostwo w Luborzycy i archidiakonat pilecki (1654). -- Dopiero po wyzwoleniu miasta mógł Ł. przystąpić do końcowej dysputy na stopień doktora praw, który -- otrzymał w jesieni 1658. -- już w r. 1659 jako dziekan Wydziału Prawa zaprotestował przeciw wyborowi S. Jurkowskiego na rektora, później, w l. 1668 i 1669, doprowadził nawet do unieważnienia elekcji swego głównego antagonisty A. Kucharskiego, wraz z którym i S. Makowskim piastował ten urząd przez 13 półroczy (1661/2–1682/3), w r. 1676/7 jako senior pater w zastępstwie S. Makowskiego. -- Naraziwszy się Trzebickiemu, musiał przez 10 lat czekać, mimo protekcji sufragana M. Oborskiego, na przyjęcie do kapituły krakowskiej, do której został wybrany w r. 1669, a wszedł dopiero po śmierci biskupa Trzebickiego w r. 1680; w n. r. został mianowany sekretarzem królewskim (1681) i podkanclerzym Akademii, jak się zdaje, tylko dla Wydziału Prawa. -- Przywiązany do Uniwersytetu i swego rodzinnego miasta, przekazał w testamencie kilka legatów dla Kolegium Prawniczego, na budowę kolegiaty Św. Anny, kościoła i szpitala w Luborzycy oraz ustanowił fundację stypendialną dla dwóch studentów rodem ze Skawiny i nauczyciela miejscowej szkoły parafialnej. Zmarł w Krakowie 25 VII 1686. --
