Pełny podgląd zapiski o zdarzeniu dotyczącym pełnionych funkcji/urzędów/ról

Fragment zapiski 1 , Numer strony/karty w źródle: 526

Oczko Wojciech (1537–1599), doktor medycyny, lekarz nadworny królów Stefana Batorego i Zygmunta III Wazy, pisarz. Pochodził ze średnio zamożnej rodziny mieszczańskiej, osiadłej w Warszawie już w 1. poł. XV w. i zajmującej się rzemiosłem. Ojcem jego był Stanisław, kołodziej i gminny, matką – Zofia, córka Piotra Koczana (Koczaja), burmistrza w Brodnicy. Wykształcenie elementarne otrzymał O. w szkole przy kolegiacie Św. Jana w Warszawie, po czym udał się do Krakowa, gdzie w semestrze zim. 1553 r. zapisał się na Wydział Filozoficzny. Po bliżej nie wiadomym okresie nauki, nie ukończywszy formalnie studiów, wrócił do rodzinnego miasta. Prawdopodobnie początkowo, być może, wzorem najstarszego brata Rosłana, bakałarza Akad. Krak., wicedziekana warszawskiego, zamierzał obrać karierę duchowną. W r. 1559, jako kleryk niższych święceń, podany został przez radę miejską Starej Warszawy na należącą do niej altarię w kościele Św. Ducha, którą -- objął ostatecznie w r. n. Już w początku 1562 r. wyjechał jednak ponownie do Krakowa i po kilku miesiącach, otrzymawszy (29 IX) wsparcie finansowe od kapituły warszawskiej -- promował się na bakałarza sztuk wyzwolonych. -- po promocji wrócił do Warszawy i objął stanowisko rektora w szkole kolegiackiej. Obowiązki nauczycielskie sprawował do czerwca 1565, a następnie wyruszył do Włoch, aby tam kształcić się w naukach lekarskich. -- studiował w Padwie, Rzymie, przede wszystkim zaś w Bolonii, gdzie 11 III 1568 uzyskał doktorat filozofii i medycyny. --

Fragment zapiski 2 , Numer strony/karty w źródle: 527

-- 7 VIII 1576 został powołany przez króla Stefana Batorego na stanowisko nadwornego lekarza i sekretarza -- W r. 1582, gdy z powodu złego stanu zdrowia O. postanowił opuścić dwór na stałe, Batory wyznaczył mu (15 VIII) dożywotnią emeryturę w wysokości 300 zł rocznie. -- Uważając wody mineralne za jedno z najskuteczniejszych lekarstw na wiele chorób, poświęcił ich omówieniu dziełko pt. Cieplice (Kr. 1578). -- W swym następnym dziele zatytułowanym Przymiot (Kr. 1581) zawarł całokształt ówczesnej wiedzy o istocie, rozpoznawaniu i leczeniu tej choroby. --

Fragment zapiski 3 , Numer strony/karty w źródle: 528

-- wydał z rękopisu „Gospodarstwo” Anzelma Gostomskiego (Kr. 1588). Próbował wreszcie O. swych sił również na polu poezji, ale nic z tego dorobku nie przetrwało lub nie zostało odkryte. Hieronim Juszyński widział druczek wydany w r. 1576 w Krakowie z jego utworem poetyckim pt. In opera Pauli Novocampiani carmen apologeticum -- Po objęciu tronu przez Zygmunta III Wazę O. ponownie wstąpił do służby dworskiej. -- W styczniu 1598 O. przeniósł się do Lublina, gdzie na przedmieściu Wieniawie nabył od szlachcica Lubomelskiego folwark. Tam też zmarł 26 XII 1599; pochowany został w miejscowym kościele bernardyńskim, w którym zachował się do dziś jego marmurowy nagrobek postawiony przez bratanka Wincentego. --