Pełny podgląd zapiski o zdarzeniu dotyczącym pełnionych funkcji/urzędów/ról

Fragment zapiski 1 , Numer strony/karty w źródle: 692

Miciński Wojciech Antoni h. Łabędź (zm. 1754), profesor prawa i rektor UJ, kanonik katedralny krakowski. Pochodził z rodziny szlacheckiej osiadłej na Mazowszu. Studia odbył w Akad. Krak., uzyskując w półr. letn. 1715 r. bakalaureat, a w r. 1717 stopień magistra sztuk wyzwolonych. Wysłany z początkiem 1718 r. do kolonii akademickiej w Kętach, pełnił tam do wiosny 1720 obowiązki dyrektora szkoły. Po powrocie do Krakowa początkowo objął wykłady na Wydziale Filozoficznym, następnie jako profesor retoryki, dialektyki i poetyki uczył w Szkołach Nowodworskich (1720/1–1724/5), ponadto od r. 1722 sprawował funkcję seniora Bursy Jerozolimskiej. W tym czasie publikował głównie panegiryki, m. in. na cześć bpa poznańskiego Jana Tarły i ówczesnego starosty oświęcimskiego Adama Małachowskiego. W r. 1725 ogłosił dysertację filozoficzną Questio Logica, na podstawie której został powołany

Fragment zapiski 2 , Numer strony/karty w źródle: 693

w lutym 1725 do Kolegium Mniejszego, latem t. r. objął funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego. Jednocześnie studiował nauki prawnicze, 6 VII 1727 przeszedł do grona profesorów Kolegium Prawniczego, a w rok później został seniorem Bursy Jagiellońskiej. W r. 1729 był wysłany do Poznania, gdzie do 1 XII 1732 pełnił obowiązki dyrektora Kolegium Lubrańskiego. Po powrocie do Krakowa objął katedrę procedury sądowej wraz z probostwem luborzyckim (przyznanym mu 12 VII 1732), nadto otrzymał kanonię Wszystkich Świętych w Krakowie, dochodząc tamże 6 V 1734 do godności kustosza. -- W poł. 1740 r. wszczął starania o dopuszczenie do doktoratu z prawa i w listopadzie t. r. na podstawie dysertacji De dignitatis ecclesiasticis (Kr. 1740) uzyskał stopień licencjata, a 30 I 1741 po publicznej obronie pracy Questio iuridica de dignitate cardinalia (Kr. 1741), -- otrzymał promocję na doktora obojga praw. Trzynastokrotnie wybierany na prepozyta Kolegium Prawniczego w l. 1727–51, kilkakrotny dziekan Wydziału Prawa (1743–52), prowizor wielu fundacji, archiwista Uniwersytetu (od r. 1747), w dn. 19 IX 1740 został powołany w skład komisji mającej przygotować nowe wydanie „Ius Regni Poloniae” M. Zalaszowskiego jako jeden z trzech redaktorów pracy -- drukowanej pt. „Syntagma Juris Universi Regni Poloniae” (Kr. 1741–51) -- z braku funduszy wydawnictwo nie zostało ukończone. Jako rektor Akademii Krakowskiej w l. 1743, 1744, 1752, 1752/3, życzliwie poparł reformatorskie plany A. S. Załuskiego dotyczące utworzenia fundacji dla bibliotekarza uniwersyteckiego oraz stypendiów na studia zagraniczne dla dwóch profesorów. -- Dn. 3 IV 1750 został powołany na kanonię katedralną w kapitule krakowskiej, przechodząc jednocześnie na katedrę prawa rzymskiego i w t. r. objął również opiekę nad Bursą Prawniczą. Zmarł 1 V 1754; pochowany w nie istniejącym dziś kościele Wszystkich Świętych w Krakowie. --