Pełny podgląd zapiski o zdarzeniu dotyczącym edukacji i stopni naukowych

Fragment zapiski 1 , Numer strony/karty w źródle: 386

Skrobiszewski (Skrobiszowski, Scrobissevius) Jakub (zm. 1635), profesor Uniw. Krak., archidiakon lwowski, prawnik, historyk. Pochodził z rodziny sołtysiej, prawdopodobnie wywodzącej się ze wsi Strobieszyce (Strobieszki) w Wielkopolsce (pod Żabnem i Przewozem w pow. kościańskim), --. Był synem Stanisława, sołtysa ze wsi klasztornej Zbęchy w pow. kościańskim. W semestrze zimowym 1589 r. S. wpisał się w poczet uczniów Uniw. Krak., -- W r. 1593 uzyskał magisterium sztuk wyzwolonych. Podjął następnie obowiązkowe zajęcia na uniwersytecie, komentując głównie Cycerona. Dn. 22 III 1602 został członkiem Kolegium Mniejszego. -- W r. 1603 uczcił promocję doktorską z teologii trzech profesorów Uniw. Krak.: Bazylego Goliniusza, Stanisława Bątkowskiego i Adama Falęckiego wierszowanym panegirykiem Trium clarissimorum virorum (Kr.), -- T.r. opublikował także w Krakowie panegiryk prozą z okazji zwycięstwa w Inflantach kanclerza i hetmana Jana Zamoyskiego (Ad magnanimum heroem […] ob victoriam Livonicam gratulatio…), -- W r. 1604, w kolejnym panegiryku, wychwalał prymasa Jana Tarnowskiego i podkreślał jego życzliwość dla uniwersytetu.
W tym czasie S. podjął studia prawnicze (wg S. Starowolskiego był uczniem Mikołaja Dobrocieskiego). Dn. 17 XII 1604 został wybrany na seniora bursy prawników przy ul. Grodzkiej. W r. 1605 uczcił zgon Zamoyskiego poematem łacińskim Piis manibus magni Ioannis de Zamoscio […] musa milesque mnemeion (Kr.). -- T.r. zadebiutował jako prawnik, publikując tezę z zakresu prawa kanonicznego (nie zachowana). Dn. 4 VII 1606 przedstawił tezę De dolo et contumacia (Kr.), na podstawie której uzyskał tytuł bakałarza obojga praw. Dn. 5 VIII otrzymał od rektora Andreasa Schoneusa pozwolenie na udanie się do Rzymu pod pretekstem wypełnienia ślubu --

Fragment zapiski 2 , Numer strony/karty w źródle: 387

-- Dn. 17 VIII przedstawił do aprobaty rektora osobę kolegi mniejszego, Macieja Bielawskiego, jako zastępcy na stanowisku seniora bursy prawników i prokuratora swych spraw. Wkrótce wyjechał do Włoch, gdzie podjął dalsze studia prawnicze na rzymskiej Sapienzy. -- W r. 1607 S. opublikował w Rzymie panegiryk -- (Petro Tilicio […] prosperitate euche…). -- Dzięki zabiegom przyjaciół uzyskał S. zgodę na przedłużenie pobytu we Włoszech, co umożliwiło mu ukończenie studiów; 28 IV t.r. uzyskał S. doktorat obojga praw w Sapienzy, po czym 14 V wyjechał do Polski. Po powrocie do kraju S. wszczął starania o nostryfikację rzymskiego doktoratu i przeniesienie się do Wydz. Prawa oraz o przyznanie beneficjum. -- Dn. 5 XII 1608 podczas ogólnego zebrania uniwersytetu, S. został dopuszczony do responsji, następnie powołany na katedrę «novorum iurium» i przyjęty na Wydz. Prawa. Złożył wówczas rezygnację z senioratu bursy prawniczej. W r. 1609 opublikował Disputatio de praescriptionibus (Kr.), na podstawie której uzyskał nostryfikację doktoratu. Jakiś czas prowadził wykłady; --. Z okazji inkorporacji do Wydz. Medycyny swego przyjaciela Gabriela Joannicego opublikował S. w r. 1610 w drukarni Andrzeja Piotrkowczyka wierszowany panegiryk Sygharmone ad excellentem virum et amicum D. Gabrielem Joannicium… Wkrótce przeniósł się S. do Lwowa, gdzie uzyskał kanonikat w tamtejszej kapitule katedralnej. Nie zrzekł się jednak godności uniwersyteckich i obowiązki profesorskie wypełniał zapewne przez zastępców. Nadal pozostawał członkiem Kolegium Prawniczego. -- Dn. 14 XII został oficjalnie wezwany do powrotu. Za samowolne porzucenie wykładów, rektor Schoneus groził mu pozbawieniem funkcji uniwersyteckich, wyznaczając jako ostateczny termin powrotu dzień 20 II 1615. S. pojawił się przed urzędem rektorskim 7 II i złożył na ręce rektora oficjalną rezygnację z katedry «novorum iurium», prosząc jednocześnie o przywilej zachowania honorowego członkostwa Kolegium Prawniczego, bez praw do pobierania płynących z tego tytułu dochodów. -- We Lwowie S. otrzymał od arcybpa Próchnickiego i kapituły kanonikat kaznodziei katedralnego, --. Pozycję materialną S-ego w kapitule poprawił prawdopodobnie arcybp Próchnicki, połączywszy (przed r. 1615) z kanonikatem kaznodziei jedną z lepiej uposażonych altarii fundacji Żurawińskich (w kaplicy pod wieżą dzwonną katedry). S., wg jego własnych słów, od początku osiągnięcia kanonikatu lwowskiego nosił się z zamiarem napisania dziejów arcybiskupstwa lwowskiego. -- W rezultacie ukazały się w r. 1628, w lwowskiej oficynie Jana Szeligi Vitae archiepiscoporum Haliciensium et Leopoliensium --

Fragment zapiski 3 , Numer strony/karty w źródle: 388

-- T.r. [1635] S. otrzymał prałaturę archidiakona, --. Zmarł w r. 1635 «zarażony krajową chorobą [kołtun?], wpadając w rozmaite gatunki chorób» (T. Józefowicz). -- Bliskim krewnym S-ego był pochodzący z diec. poznańskiej Walenty Skrobiszewski, syn Jakuba, student Uniw. Krak. (1628), bakałarz sztuk wyzwolonych (1629), następnie student Akademii Zamojskiej (1633–4). Po uzyskaniu w Zamościu magisterium sztuk i doktoratu filozofii, studiował prawo i doszedł do stopnia doktorskiego. Dn. 1 III 1635 przyjął święcenia kapłańskie. Zapewne dzięki poparciu S-ego uzyskał kanonikat katedralny lwowski. Dn. 16 IX 1640 arcybp Stanisław Grochowski mianował go swym oficjałem i wikariuszem generalnym, które to funkcje sprawował do jego śmierci (1 III 1645). --