Pełny podgląd zapiski o zdarzeniu dotyczącym edukacji i stopni naukowych

Fragment zapiski 1 , Numer strony/karty w źródle: 394

Paweł z Pyskowic (zwany Wermutowski), (zm. ok. 1467), filozof, teolog, profesor Uniw. Krak. Pochodził z Pyskowic, miasteczka koło Opola, był synem Michała. W aktach Uniw. Krak. występuje jako Wermutowski, (od wsi Warmuntowice koło Koźla), stąd przyjmuje się (J. Fijałek), iż mógł być pochodzenia szlacheckiego. Na Uniw. Krak. zapisał się w r. 1412 razem z Pawłem z Zatora, Janem z Kęt i Wincentym Kotem z Dębna. Bakałarzem sztuk wyzwolonych został w r. 1417, mistrzem w r. 1422. W l. n. P. wykładał na Wydziale Sztuk Wyzwolonych, pełniąc w r. 1430 obowiązki dziekana tegoż Wydziału. Podjął równocześnie studia teologiczne; przyjmuje się (M. Markowski), że pod koniec r. 1433 rozpoczął wykłady na Wydziale Teologicznym jako «baccalarius biblicus». Z tytułem bakałarza teologii P. wystąpił 18 VII 1439. Wykład «Sentencji» Piotra Lombarda rozpoczął prawdopodobnie w semestrze letn. 1442, a ukończył go 26 III 1444. Licencjatem teologii został między 6 VII a 17 X 1444. Stopień doktora teologii otrzymał 5 I 1445; w wykładzie doktorskim (B. Jag.: rkp. 1428) dziękował za opiekę bpowi krakowskiemu Zbigniewowi Oleśnickiemu; bezpośrednim opiekunem naukowym P-ła był Wawrzyniec z Raciborza. Od czasu promocji doktorskiej wykładał P. na Wydziale Teologicznym, pełnił także ok. r. 1449 obowiązki dziekana tegoż Wydziału. -- Ostre wystąpienie P-ła przeciwko promocji doktorskiej na Wydziale Teologicznym Mikołaja Byliny z Leszczyn (ok. r. 1449) wywołało głośny zatarg na Uniw. Krak. -- P. był członkiem Kolegium Królewskiego, a później Kolegium Większego --. Już 18 VII 1439 był kanonikiem kolegiaty Św. Floriana na Kleparzu, przez jakiś czas (1440) był altarystą św. Bartłomieja w katedrze krakowskiej, ołtarza fundacji Szafrańców. Zalecany przez Benedykta Hessego z Krakowa, został po jego śmierci w r. 1456 kanonikiem katedralnym krakowskim. Głównym dziełem P-a było Commentum in quattuor libros Sententiarum Petri Lombardi (B. Jag.: rkp. 1437, 1534, 1604). -- Drugie ważkie działo P-ła to komentarz

Fragment zapiski 2 , Numer strony/karty w źródle: 395

do «Officium Missae» (Commentum in Officium Missae. B. Jag.: rkp. 1394), -- Quaestio de Immaculata Conceptione Beatae Mariae Virginis (B. Uniwersytetu w Budapeszcie: rkp. 64, B. Narod.: rkp. O. Zam. Cim. 60; wyd. fragmentu w: Fijałek J., Nasza nauka krakowska o Niepokalanym Poczęciu N. P. Marii w wiekach średnich, „Przegl. Pol.” T. 136: 1900 s. 474–9) odzwierciedla wpływy soboru bazylejskiego w Uniw. Krak. w XV w. Zdaniem Jana Fijałka spod pióra P-ła wyszły nadto Sermones de tempore et de sanctis ad vulgus (B. Jag.: rkp. 2246). -- Zachowany w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej komentarz do Psalmu 118 (rkp. 1428, 1310) był niewątpliwie podstawą wykładu P-ła, lecz sprawa autorstwa (P-łowi przypisuje je F. Stegmüller) wymaga dalszych badań. -- P. zmarł po 11 V 1467. Z biblioteki P-ła zachowało się w B. Jag. 13 kodeksów w 14 woluminach, głównie o treści teologicznej, z kompletem „Summy teologicznej” Tomasza z Akwinu. --